سلام آقا...

سلام آقا، فدای تو ...

(حاج محمود کریمی)

دریافت

دل گرفت...

سرّ عاشق شدنم لطف طبیبانه توست
ورنه عشق تو کجا ، این دل بیمار کجا...

کاش در نافله ات نام مراهم ببری
که دعای تو کجا ، عبد گنه کار کجا...

پدرم...

ای پدر بوی شقایق می دهی عاشقی را یاد عاشق می دهی با تو سبزم، گل بهارم، ای پدر هر چه دارم از تو دارم ای پدر

سالروز میلاد بزرگ مرد اسلام، امیرالمومنین علی(ع) و روز پدر

بر قلب نازنین امام زمان(عج)، شیعیان و تمامی مسلمانان

مبــــــارک و خجستـــــه بـــــــــاد...

صلوات...

روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در نخلستانی نشسته بودند و امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام نیز در خدمت ایشان حضور داشتند.
ناگاه زنبور عسلی نزد آن حضرت آمد و شروع به چرخش دور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  نمود.
در این حال حضرت رسول به مولای متقیان فرمودند: یا علی، این زنبور قصد دارد ما را ضیافت دهد، و میگوید که مقداری عسل در فلان محل قرار داده ام، امیرالمؤمنین علی علیه السلام  را بفرستید، تا آن را بیاورد. لذا امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام  رفتند و آن عسل را یافته و در مجلس حاضر نمودند.
رسول خدا از زنبور پرسیدند: غذای شما که شکوفه تلخ است، به چه سبب آن شکوفه به عسل شیرین مبدل می شود؟
زنبور عرض کرد: یا رسول الله، این شیرینی از برکت وجود شماست، چون هر وقت که مقداری شکوفه بر می داریم، بلافاصله الهام می شود که سه نوبت بر شما صلوات بفرستیم و از برکت فرستادن صلوات، شکوفه تلخ به عسل شیرین مبدل می شود.
 
منبع:
خزینة الجواهر ص 586/ لمعات الانوار، ص 53.

این جمعه هم گذشت...

این جمعه هم گذشت و او نیامد...

این جمعه هم گذشت و من همانم که بودم...

این جمعه هم گذشت و باز همان غوغای همیشگی دل...

این جمعه هم گذشت و باز هم غم شکستن دلی که نباید میشکست...

این جمعه هم گذشت، بقیه جمعه ها هم خواهد گذشت اما براستی آیا این گذر، سودی هم خواهد داشت؟!

میلاد امام محمد باقر(ع) مبارک

ای شمع بـزم دین، یا باقرالعلوم وی آیـــت مبیـــن، یا باقرالعلوم ای سرور امم، وی پنجمین امام معصــوم هفتمین، یا باقرالعلوم ای مهر دل فروز، در آسمان علم وی یار مه جـبـیـن، یا باقرالعلوم ای حجت خـــدا، ما را شفیع شو در روز واپســـــین، یا باقرالعلوم ای آفتاب علـــم، آئینـــه‌ی کمال چشم و چراغ دین، یا باقرالعلوم محسن حافظی

اینم عیدی از طرف من:

امام محمد باقر (علیه‌السلام) فرمودند:

همانا این زبان، کلید هر نیک و بد و خیر و شر است، پس سزاوار است که مۆمن، بر زبان خویش مُهر بزند،همان‌گونه که بر طلا و نقره‌اش لاک و مُهر می‌زند. (تحف العقول، ص 298)

نه هر صاحب قلبی، داناست...

امام امیرالمومنین علی(ع) نه هر صاحب قلبى داناست و نه هر صاحب گوشى، شنواست و نه هرچشم ‏دارنده‏ اى بیناست. اى شگفتا شگفت، از خطاى این گروه ها، که با این همه اختلاف و تضاد در برهان هاى دینى، نه گام بر گامجاى پیامبرى مى‏ نهند، نه عمل جانشینى را الگو می گیرند، نه غیبى را باور دارند و نه از عیبى می ‏پرهیزند. در فضاى ندانم کاری ها می کوشند و در روند شهوت ها می ‏پویند. ارزش همان است که خود ارزشش بشناسند، و ضد ارزش همان که خود انکار کنند. در رویارویى با مسایل پیچیده، جز نفس خویش پناهگاهى ندارند و در امور مبهم تنها بر آراى خود تکیه دارند. تو گویى که هر یک، رهبر خویش باشد، و تنها دید خود را اطمینان بخش می شناسد و دستاویزى محکم‏تر از خود را باور ندارد. نهج البلاغه خطبه 88 متن عربی خطبه رو در ادامه مطلب میتونین مطالعه کنید.

خداکندکه بخواهید

وقتی میگوئیم خداکند که بیایی

شایداو می فرماید:

خداکندکه بخواهید...

بازهم به بهانه شهادت بانوی دو عالم(س)

این هم یه شعرخوانی زیبا به مناسبت شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) مگه میشه فاطمیه اشکامونو در نیاره، تقصیر چشمای مانیست، نام زهرا گریه داره... 810 کیلو بایت، 4 دقیقه و 26 ثانیه!

آقا بیا دعای مرا مستجاب کن ما را برای نوکریت انتخاب کن قلبم شبیه سنگ شد از کثرت گنه امشب بیا و سنگ دلم را تو آب کن تأثیر جرم و معصیت اشک مرا گرفت دستی بکش به روی دلم فتح باب کن تا کی به لب دعای فرج، تا کی انتظار؟! آقا به حقّ فاطمه پا در رکاب کن ای منتقم بیا که دلم سخت زخمی است رحمی نما بر این دل زارم شتاب کن ای روضه‌خوان فاطمیه روضه‌ای بخوان امشب میان سینه‌ی ما انقلاب کن ما در پی تلافی سیلی کوچه ایم یعنی به روی غیرت ما هم حساب کن

بازهم به بهانه شهادت بی بی(س)

دیگر آن خنــــــده‌ی زیبا به لب مـــــــولا نیست
همـــه هستند ولــی هیچ کسی زهرا نیست
قطـــــره‌ی اشــــــک علـی تا به ته چاه رسید
چاه فهمید که کسی همچو علی تنها نیست

شهادت بی بی دوعالم، حضرت صدیقه کبری، فاطمه زهرا(سلام الله علیها)

را به قلب نازنین آقا امام زمان(عج)، شما بازدید کنندگان محترم

و مسلمانان جهان تسلیت عرض می نماییم.

« مدیرانِ یک قلم »