کاش می شد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه ی درویش بود

کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می آمد کنارش می نشست

کاش با هر دل، دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت

کاش لبخندها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب و نان نداشت

کاش می شد ناز را دزدید و برد
بوسه را با غنچه هایش چید و برد

کاش دیواری میان ما نبود
بلکه می شد آن طرف تر را سرود

کاش من هم یک قناری می شدم
در تب آواز جاری می شدم

آی مردم من غریبستانی ام
امتداد لحظه ای بارانیم

شهر من آن سو تر از پروازهاست
در حریم آبی افسانه هاست

شهر من بوی تغزل می دهد
هرکه می آید به او گل می دهد

دشتهای سبز، وسعتهای ناب
نسترن، نسرین، شقایق، آفتاب

باز این اطراف حالم را گرفت
لحظه ی پرواز بالم را گرفت

می روم آن سو تو را پیدا کنم
در دل آینه جایی وا کنم ...

شعر رو نمیدونم مال کیه، چون قشنگ بود گذاشتم