رنجانده ام دوباره دلت را، مرا ببخش!

 رنجانده ام دوبـــاره دلت را، مــــــرا ببخش  ***  آبی ترین کـــرانه ی دریــــــــا، مرا ببخش
می خواستم که خــــــــــوب بمانم برای تو  ***  نـاخواسته بد شدم امــــا، مــــــرا ببخش
رنگــــی ندارد این غـــــزلِ کـــهنه پیش تـو  ***  زیباترین قــــصیـــده ی دنیـــــا، مرا ببخش
دل گــــیر می شوی زِ من و دَم نمـی زنی  *** شرمنده ام، همیشه و هر جا، مرا ببخش
تــــو تکیـــه گاه محکــــــم اندوهِ من شدی  *** سنگ صبــــــــــور این دل تنها، مرا ببخش
روشن نموده ای شبِ ایــن بی ســـتاره را  ***  ای مثل مـــــــاه روشن و زیبا، مرا ببخش
این است حرف آخرِ من، ای همیشه خوب  ***  عـــــذرم قبـــول می کنی آیا؟ مرا ببخش

کاش می شد خالی از تشویش بود...

کاش می شد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه ی درویش بود

کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می آمد کنارش می نشست

کاش با هر دل، دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت

کاش لبخندها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب و نان نداشت