مولای عزیز و مهربانم، مهدی فاطمه:
نا آگاهی و باور نداشتن غربت شما، اولین وجه غفلت من بوده است. دوست داشتم از همان اول ، اذان عشق شما را در گوشم زمزمه کرده بودند.
ای کاش مهد کودکم، مهد آشنایی با شما بود. ای کاش در کلاس اول دبستان، آموزگارم الفبای عشق تو را برایم می خواند و نام زیبای شما را سرمشق دفترچه تکلیفم قرار می داد.
در دوران راهنمایی هیچ کس مرا به خیمه سبز شما راهنمایی نکرد. در کلاس تاریخ، کسی مرا با تاریخ غیبت و تنهایی شما آشنا نساخت. دریغ که در کلاس ادبیات، آداب ادب ورزی به ساحت قدس شما را گوشزد نکردند.
بیشتر موضوع انشاء من این بود که "علم بهتر است یا ثروت" و من نوشتم "ثروت" ، اما کمی که بزرگتر که شدم نوشتم "علم". حال که دنیای علم و ثروت امروز را می بینم به این نتیجه رسیدم که بدون شما نه علم خوب است و نه ثروت.
